اثر درجه حرارت محیط بر پاسخ سایتوکاین ها پس از فعالیت هوازی شدید در دختران فعال

هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی تاثیر دمای محیط بر غلظت برخی از سایتوکاین ها و هورمون ها در دختران فعال بود. سطوح tnf?، il10، crp، کورتیزول و اپی نفرین سرم در 16 دانشجوی تربیت بدنی دختر سالم با میانگین ( سن 9/ 0± 25/20 سال ) ، ( kg/ml/min8/9 ± 14/42 vo2max) و ( kg/m²66/ 2 ± 11/22 bmi ) اندازه گیری شد. آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند که گروه تجربی به مدت 60 دقیقه روی دوچرخه کارسنج با 75% vo2max در سه محیط با دماهای c °4 ، °18 و °33 و رطوبت 40% با فواصل زمانی یک هفته ای فعالیت کردند و هر بار بعد از فعالیت در محیطی با دمای c° 21 و رطوبت 26% به مدت دو ساعت نشستند. آزمودنی های گروه کنترل نیز در هر سه محیط هنگام کار گروه تجربی و دو ساعت پس از آن بدون هیچ فعالیتی نشستند. در هر سه آزمون خون گیری در سه مقطع پیش، بلافاصله و دو ساعت پس از پایان فعالیت از هر دو گروه به عمل آمد و نمونه های سرمی به روش الایزا مورد سنجش قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که در دماهای متفاوت محیطی فقط il10 اختلاف معناداری داشت و میانگین این متغیر در دمای°4 بیش تر بود. مستقل از دمای محیط تفاوت گروه ها در crp، کورتیزول و اپی نفرین معنادار بود که میانگین فاکتورهایcrp و کورتیزول در گروه تجربی بالاتر و برعکس اپی نفرین در گروه کنترل بزرگتر بود. مستقل از گروه، اختلاف دما در کورتیزول و اپی نفرین در مقاطع زمانی سه گانه معنادار که بزرگ ترین مقدار میانگین کورتیزول در دمای °33 و اپی نفرین در دمای°4 و در مقطع پس از فعالیت بود. میانگین crpنیز مستقل از گروه و دما در مقطع دو ساعت پس از فعالیت بیشترین میزان را داشت. به نظر می رسد دمای محیطی می تواند پاسخ های ایمنی - هورمونی افراد را تغییر دهد و به منظور اجرای بهتر، به ورزشکاران توصیه می شود که هنگام فعالیت هوازی شدید دمای محیط را مد نظر قرار دهند. واژه های کلیدی: tnf?، il10، crp، هورمون های استرس، دمای محیط